Merhaba ben 18 yaşındayım.Yaklaşık 6 yaşından beri “Geçmişte bir anda takılıp orada yaşıyor ve bunu kendi kendime konuşarak yapıyorum.Bayağı canlı canlı gülüyor hatta olayın dozunu kaçırıp ağlayabiliyorum.Genelde kafamda kurduklarımda gerçekten gönülden sevdiğim bir insan var ve sürekli bir konuşma eylemi içerisindeyim.O kişi de dinleyici.Ya ona bir şeyler anlatıyorum,ya da onun yanında telefonla konuşuyorum,o da dinliyor.Anlattığım şeylere bir müddet sonra kendim inanmaya başladım ve kendime acımaya başladım.Genelde olumsuz şeyler oluyor.Örneğin ben çok zor bir hayat yaşıyor muşum da kendimi bu hayatın içinden harika bir insan olarak yetiştirmişim.Bunu anlatıyorum o kişi de içinden vay be falan diyor ve beni daha çok sevip bana karşı daha hassas davranmaya başlıyor.Ya da ben yanından kalkınca mesela yanındaki kişiye vay be çok şaşırdım. falan diyor.Tam bir saçmalık anlayacağınız.Allah’tan konuşurken konuştuğumun farkındayım.Yani aniden içeri biri dalınca hemen susuyorum.Obsesif bir insanım yani bu hastalık boyutunda mı bilmiyorum ama temizliğe karşı ve detaylara karşı aşırı bir hassasiyetim var.Her şey yerli yerinde ve benim koyduğum şekilde dursun istiyorum.Küçücük bir olayda insanlardan hemen soğuyorum.

Bunun için Çanakkale’de bir psikoloğa gittim.Bununla birlikte aynı zamanda YGS ve LYS sınavlarına hazırlandığım için bu alışkanlığa karşı sadece 1 hafta direnebildim.Psikoloğa giderek sadece olumlu düşünmeyi öğrendiğimle kaldım.Bu da çok önemli tabi ki.

Şu an Bursadayım.Uludağ Tıbbı kazandım ve yaklaşık 1 ay kadar bir süredir hiç konuşmuyorum.18 gün kadar aklıma dahi gelmiyorlardı ancak şu an yeniden yalnız kaldığımda aklıma gelmeye başladılar.Yani konuşmuyorum ama beynimdeler ve bu beni ciddi anlamda rahatsız ediyor,rahatsız etmesinin yanında korkutuyor.
Üstelik sınav dönemim sebebiyle depresyona da girdiğimi düşünüyorum.Hayattan zevk almıyorum,hiçbir şey beni mutlu etmiyor.Duvarlar üzerime üzerime geliyor.Zaten yerimde duramayan bir tipim.Evin içinde sürekli at gibi koşturuyorum kendimden geçesiye kadar.Aile bireylerim bana tuhaf tuhaf bakıyor.Belki de hiper aktifim bilmiyorum.Çok fazla enerjim var ama neyse şimdi konumuz bu değil.Sürekli içim sıkılıyor,herkesin her hareketine alınıyorum,o gün o düşüncede takılı kalıyorum,bir müddet sonra boş veriyorum,bazen de unutuyorum.

Kesinlikle depresyondayım bence.Spora başladım ve sadece sporda mutluyum.Onun dışında yine aynı sıkıntılar baş gösteriyor ki tıp fakültesinde okuduğum için derslerim ağırlaşacak spora ne kadar vakit ayırabileceğim bilmiyorum ve bu düşünce bile beni germeye yetiyor.Bu arada gerginlik demişken çok da sinili birisiyim.Dışarı vurmuyorum ama içimde çok sinirleniyorum.Depresif çok sessiz bir ergenlik geçirdim.Gerçi büyük ihtimal hala geçiremedim ergenliği.Orada kalmış da olabilirim.

Yani anlayacağınız doktor olacağım ama kendim hiç sağlıklı bir birey değilim.Bana yardımcı olabilirseniz çok sevinirim.